Samen tegen onrecht: de lange weg naar een inclusieve stad

Als raadslid, maar vooral als Youssef, voel ik trots en opluchting bij het lezen van de voortgangsrapportage van het college over ons antidiscriminatiebeleid. Jarenlang heb ik, samen met velen, gewerkt aan een stad waarin iedereen zich thuis voelt, ongeacht wie je bent of waar je vandaan komt. De antwoorden van het college laten zien dat inzet effect heeft: er wordt meer gemeld, er is meer samenwerking, en discriminatie wordt steeds vaker openlijk besproken. 

Maar eerlijk? Deze vooruitgang voelt dubbel. Ja, we boeken resultaten. Ja, er zijn successen waar we terecht blij mee mogen zijn. Maar ik zie ook hoe groot de uitdagingen blijven. Iedere melding van discriminatie is er nog altijd één te veel. Iedere inwoner die zich buitengesloten voelt, laat zien hoe diepgeworteld dit probleem is. In onze wijken hoor ik nog steeds mensen die huiverig zijn om hun verhaal te delen. Dan besef ik: we zijn er nog lang niet. 

De samenleving polariseert, ook hier in Amersfoort. Verschillen worden uitvergroot, wantrouwen groeit, en begrip lijkt soms ver te zoeken. Dat maakt dit werk zwaarder, maar ook noodzakelijker dan ooit. Als stad hebben we een verantwoordelijkheid om niet alleen regels te maken, maar ook écht te luisteren naar wat mensen ervaren. Hoe voelt het om buitengesloten te worden? Hoe is het om keer op keer dezelfde muren tegen te komen, simpelweg omdat je anders bent? 

Ik ben geraakt door de verhalen van inwoners die de moed hadden om op te staan en hun ervaringen te delen. Dat zijn de mensen die mij blijven inspireren, die mij motiveren om door te gaan, ook als het zwaar is. Want dit werk vraagt niet alleen beleidsstukken en plannen, maar vooral betrokkenheid en menselijke warmte. Het vraagt om de bereidheid om te luisteren en samen te zoeken naar oplossingen. 

De inspanningen van de afgelopen jaren tonen aan dat verandering mogelijk is. Initiatieven zoals de Inclusie Coaches, de diversiteitsweek en het inclusieve leiderschapstraject zijn waardevol, maar moeten verder reiken. We moeten nog harder inzetten op preventie, op onderwijs en op het bereiken van de mensen die zich nog altijd niet gehoord voelen. 

Als mens, als vader en als raadslid zal ik blijven vechten voor een stad waar kinderen – alle kinderen – kunnen opgroeien zonder de beperkingen van vooroordelen. Ik zal doorgaan, niet omdat het makkelijk is, maar omdat het moet. 

Dit is een strijd die nooit helemaal gewonnen zal worden, maar die het waard is om te blijven voeren. Voor een stad waarin iedereen zich gezien, gehoord en geliefd voelt. Want als we dat bereiken, dan pas kunnen we écht trots zijn.