Amersfoort klopte zichzelf op de borst bij de Passion. Gastvrij voor vluchtelingen, zonder moeilijke inspraakavonden. Maar hoe staan we ervoor? Dinsdag 29 maart is het een half jaar na de presentatie van het ambitieuze plan van aanpak, waar het college een kwart miljoen euro voor vroeg. Op dit moment herbergen we nog geen twintig extra asielzoekers; het zijn de minderjarige statushouders op Zon en Schild. Er is een actieve vrijwilligersgemeenschap, maar die rijdt op en neer naar Zeist. En bij een rondgang van RTL Nieuws langs gemeenten over de opvang van statushouders kreeg de redactie geen reactie van de gemeente. Wel lezen we op de site dat Amersfoort in de komende vier maanden nog 212 voormalige asielzoekers moet huisvesten.
Na een tijd van zorgen over de voortgang begint bij de raadsfractie van GroenLinks de ergernis toe te nemen. De wethouder opereert zeer behoedzaam. Zo behoedzaam dat er geen beweging in zit. Er is altijd weer een gesprek met het COA geweest, maar dat leidt niet tot resultaat. Ze communiceert zorgvuldig, neemt de tijd en de moeite om direct met mensen te praten. Dat is mooi. Maar er worden ook fouten gemaakt. Verspreidingsgebieden van brieven zijn onduidelijk. Mensen worden op een afstand gehouden gedurende het proces van onderzoek, wat veel onzekerheid oplevert. En dan nog de ongelukkige interpretatie van de woorden van een Eritrese man over de risico's van opvang van minderjarigen bij psychiatrische patiëntenten. Wat voor GroenLinks erger was: hij was blijkbaar de enige bron geweest voor de risico-analyse. Doorvragen naar een betere risico-analyse leverde na 4 weken de mededeling dat die niet te maken viel. Terwijl er in de stad genoeg risico's waren genoemd, die vroegen om ontzenuwd of aangepakt te worden.
Een half jaar van voetje voor voetje, vingerwijzen naar het COA en je dan gastvrij noemen. Ik krijg er een zeer ongemakkelijk gevoel bij.