Op weg naar de demonstratie fietste een vrouw met lichtjes omhangen dezelfde kant op. Het werd aanleiding voor een gesprek over verantwoordelijkheid, ruimte en het wrange gegeven dat vrouwen altijd op hun hoede moeten zijn. Dat gesprek onderstreepte hoe noodzakelijk deze actie is.
De gezamenlijke tocht maakte indruk. Er was applaus vanaf terrassen, aanmoedigingen vanaf de stoep – vooral van vrouwen. En telkens dezelfde pijnlijke constatering: elke vrouw herkent en erkent dit probleem, omdat het onze samenleving nog steeds niet lukt een écht veilige omgeving te creëren.
De demonstratie liet ook zien waar verandering begint: bij het beeld dat jongens meekrijgen. Het stoerdoenerij-gedrag van een paar pubers langs de route was veelzeggend. Echt stoer is niet meeroepen, maar je vrienden erop aanspreken. Daarbij hoort ook dat mannen niet slechts optreden als ‘beschermers’ die vrouwen naar huis begeleiden, maar juist in alledaagse situaties hun stem laten horen – in de kantine, bij de kroegpraat. Dat vraagt ook zelfreflectie, want niemand is daarin heilig.
Na afloop klonk de oproep om samen veilig thuis te komen. En terecht. Want zolang dit nodig blijft, is duidelijk dat er nog veel te doen is.