Het is vier april, tegen half negen in de ochtend, als ik het Vogelnest in zicht krijg. Er staan maar liefst drie bussen van Connexion voor de deur. Ik parkeer mijn autootje bij een van de flats. Voordat ik het kleine gebouwtje binnen stap, loop ik Margreet van Hensbergen, voormalig raadslid van de PvdA in de periode 2006-2010, tegen het lijf. "Hallo, ben jij Sieta? Ik heb je vaker gezien. Ga maar naar binnen dan krijg je een badge." Aan een tafeltje zitten drie vrouwen, die met lange lijsten met namen zwaaien. Ik krijg een groene badge met mijn naam er op en aanduiding Bus 1.

De bus zit al aardig vol. Het overgrote gedeelte van de ongeveer 130 deelnemers bestaat uit senioren van de eerste generatie migranten uit Liendert. "Wij zijn blij dat zoveel senioren met ons mee zijn gereisd, die benieuwd zijn naar de mogelijkheden om op een leuke en gezellige manier oud te worden", aldus Margreet.

Deze senioren zijn overwegend kwetsbare ouderen. Een groot gedeelte zijn eerste generatie migranten­vrouwen waaronder weduwen. Zij spreken nauwelijks de taal, hebben veelal geen volledig pensioen en verkeren in grote eenzaamheid omdat zij geïsoleerd leven. Zij hebben geen contact met hun Nederlandse buren omdat zij elkaar simpelweg niet verstaan.

Ik zoek een plaatsje achterin de bus en ga naast collega-raadslid Bets zitten. In de bus hangt een geur van natte jassen en synthetische kleding. Sylvia Cox, directeur van Ravelijn zit voor ons. We raken aan de praat over onze laatste gezamenlijke klus in september vorig jaar, bij zwangere Adee, vluchtelinge uit Eritrea. Haar vierkamer flatje werd schoon gemaakt en geschilderd. Ik wil Adee graag eens opzoeken om te zien hoe het nu met haar gaat.

Intussen zit de dame naast Sylvia in een snel tempo te haken. Ze heet Rahime, op haar tiende naar Nederland gekomen, moeder van 3 volwassen zonen en heeft een HBO-studie afgerond. Margreet vertelt intussen wat er vandaag op het programma staat en vraagt Rahime om voor in de bus te komen om dit te vertalen. Mohammed, die al voor in de bus zit, vertaalt vervolgens in het Arabisch.

Als Rahime weer op haar plaats zit, zegt ze: "Nederland is een papier- en praatland. De kinderen van deze vrouwen hebben, naast een gezin, vaak samen een baan en geen tijd om fulltime voor hun ouders te zorgen. Daarom is eenzaamheid een groot probleem.

Na een half uurtje arriveren we bij zorglocatie AxionContinu in Utrecht. We worden verwelkomd met een kopje thee of koffie en een plak cake. We betreden een grote hal waar 150 stoelen staan opgesteld. Qua architectuur is het prachtig, maar erg gezellig is het niet.

Margreet Hensbergen benadrukt nogmaals dat het doel van vandaag is om, als seniorenraad, de woonwensen van deze inwoners in kaart te brengen. De regiomanager van AxionContinue, Henriette Groenedijk houdt een warm pleidooi. "Niemand wil in een verzorgingshuis wonen, maar vroeg of laat komen velen van u er toch mee in aanraking. Aparte afdelingen voor verschillende culturen is niet mogelijk, gezien het beperkte budget. Een tussenweg is bedacht in de vorm van een multi­culturele huiskamer: Medina." Er wordt een filmpje getoond, waarop te zien is hoe deze huiskamer wordt gebruikt. Zo lang mogelijk thuis wonen is dan ook de beste optie. Als deze generatie in een verpleeghuis wordt opgenomen is er een groot probleem met de taal. De kinderen en kleinkinderen van deze generatie hebben geen interesse in een opleiding verpleegkunde, verzorgende of helpende, simpelweg omdat vrouwen geen man mogen verzorgen. Jammer genoeg is er geen tijd voor een rondleiding. Rahime wordt gevraagd om de presentaties, samengevat, te vertalen. 'Als baby niet huilt, krijgt hij geen speen' is de kernboodschap in haar betoog. M.a.w. trek je mond open en laat je horen. We krijgen een prima lunch aangeboden. Er staan schalen met belegde broodjes, suikerbrood en fruit. De vrouwen schuifelen langs de schalen. De meesten beperken zich tot een paar stukken fruit, doordat blijkbaar niet is overgekomen dat het geheel halal bereid is.

Even later vertrekken de bussen richting Rotterdam. Een uurtje later arriveren we bij Humanitas Bergweg, een levensloop­bestendig wooncomplex met 195 woningen, gelegen aan een drukke winkelstraat. Trams stoppen vlak voor de deur. We gaan naar binnen via een grote supermarkt. Via de roltrap bereiken we een andere wereld! Het lijkt wel of het hier altijd zomer is. Overal hangen ballonnen. In de grote, met glas overdekte, binnenhal staan weer 150 stoelen in theater­opstelling opgesteld. Op het podium staat een man van middelbare, die met fijne gebaartjes, via de microfoon, ons allen hartelijk welkom heet. Als iedereen van koffie of thee is voorzien en zijn plaatsje heeft gevonden, wordt uitleg gegeven over de voorzieningen, zoals (gespecialiseerde) verzorging / verpleging, persoons­alarmering, logopedie, ergotherapie, huishoudelijke verzorging, dagverzorging / dagbehandeling/daginloop, kinderopvang, fysiotherapie en kleinschalig wonen voor dementerenden. Op de begane grond is het herinnerings­museum gevestigd. Ik vergaap me aan de huishoudelijke spulletjes uit de jaren vijftig, zestig en zeventig. Als laatste mogen we een appartement bezichtigen. De bewoonster is erg tevreden. Het enige waar ze over moppert is, dat ze geen balkon aan de straatzijde heeft. Ze mist de frisse lucht. Ik kijk vanaf de eerste verdieping naar beneden in de met glas overdekte binnenruimte. Mannen spelen een spelletje biljart. In een grote vijver zwemmen reusachtige karpers. In een andere hoek worden kleren versteld. Enkele dames van ons gezelschap kijken belangstellend toe.

Na een glaasje frisdrank worden we met zachte drang richting bus gedreven. Op de terugweg deelt Margreet enquête-formulieren uit die direct en waar nodig met hulp worden ingevuld, zodat deze na analyse in een verslag kunnen worden verwerkt. Dit verslag wordt t.z.t. aan wethouder Boeve overhandigd. Volgens Boeve moeten dergelijke initiatieven van particuliere bedrijven komen. Het wijkgerichte werken moet volgens hem worden verbreed maar hij wijst in dit verband ook op het beperkte budget. Eenmaal thuis vind ik de motie 7.1. van 21 april 2009 'Akropolis concept Amersfoort' in mijn mailbox. Het wordt tijd dat deze motie nieuw leven wordt ingeblazen. We zullen zien wat de toekomst brengt.

Sieta Koet

   Nieuws 2009 GroenLinks steunt Akropolis-initiatief    Reageren Sieta Koet-Minis,
raadslid GroenLinks Amersfoort,
e.koet-minis@raad-amersfoort.nl